DEMOKRASİ TARİHÇESİ HAKKINDA BİLGİ

M.Ö. 14. ve 15 yüzyıllarda demokrasinin klasik kurumsallaşmış formu Atina’da başarılmıştır. 15. yüzyılın başlarından itibaren kamu makamları için gerekli olan mülkiyet şartının ortadan kaldırılması ve her bir Atina vatandaşı mecliste eşit oy ve tartışma hakkına sahip olmuştur. Ayrıca, sıra ile yönetim konseyi üyeliği ve jüri üyeliği görevleri de vatandaşlar tarafından yerine getirilmiştir.

   Ancak Atina demokrasisinde vatandaşlık, özgür doğan erkeklerle sınırlandırılmıştı; kadınlar, köleler, yabancı yerleşimciler dışlanmıştı. (DIŞLAYICI VATANDAŞLIK) 20. yüzyıla kadar birçok parlamenter sistemde vatandaşlıkla ilgili benzer sınırlamaların olduğu hatırlanmalıdır.

   İlk çağlarda vatandaş ile birey karıştırılmıştır. Öncelik vatandaş sınıfına tanınmıştır. Ancak, ilk çağlarda bireylerin egemen güce karşı ileri sürebileceği hakları olmamıştır. Uygulamada katı bir yönetim hakim olmuş ve egemenlik kesin mutlak olarak bu yönetimde toplanmıştır.

   Orta çağda siyasi yapı feodalitedir. Feodalitede yönetilenler yöneticilere karşı hizmet ve sadakatle borçlu, yöneticiler de yönetilenlerin can ve mal güvenliğini korumakla görevlidir. Orta çağda feodal beylerle krallar arasındaki güç savaşı kralların zaferi ile sonuçlanmış ve kara Avrupası’nda monarşiler devri başlamıştır. Monarklar Tanrının yeryüzündeki temsilcileri olduklarını savunmuşlardır. Orta çağda kral halk ve derebeyi arasındaki ihtilaflar sonucu yapılan antlaşmalar insan haklarının gelişmesinde yol gösterici olmuştur.
Orta çağda kralın yetkilerini kısıtlayan ve dolayısıyla halkın hürriyetlerini genişleten en önemli belge 63 maddelik  1215 tarihli İngiliz büyük şartı / Magna Carta’dır. Siyasi iktidarı keyfilikten arındırarak, hukuk kurallarına tabi tutma, bireyleri siyasi iktidar karşısında bir takım haklara sahip kılma çabaları, batıda bu belgeyle başlar. Bu belge bireye can ve mal güvenliği tanınarak birey kralın keyfi muamelelerine karşı korunmuştur. Belgeye göre feodal beylere sorulmadan vergi toplanmayacak; hiçbir özgür kişiye zor kullanılmayacak, yasalara dayandırılmadan ceza verilmeyecek; suçlu ancak suça uygun bir cezayla cezalandırılabilecektir.

   Yeniçağda mutlak egemen devlet anlayışı zayıflamış ve insan hakları anayasalarda yer alarak pozitif hukuk alanına girmiştir. Rönesansla başlayan hümanizm akımı bireyi ön plana çıkarmıştır. Bu anlayışta devlet hükmeden bir kurum değil, koruyan ve bireye hizmet eden bir kurumdur. İnsan haklarının felsefi temeli tabii hukuk anlayışına dayanmaktadır. Bu anlayışa göre insanlar zaman ve mekana bağlı olmaksızın bütün çağlarda geçerli olmak üzere değişmeyen evrensel nitelikte haklara sahiptir.

   Tabii hukuk anlayışında insanlara tabii haklar bahşedilmiştir. Bu haklar pozitif (yazılı) hukuktan önce gelen ve ondan üstün olan, doğumla kazanılan haklardır. Devlet bu hakları korumakla görevlidir.

   İlk kez bu çağda insanın doğuştan devredilemez haklara sahip olduğu tartışma konusu olmuş, devletin hukuk düzenini ilgilendiren bir konu olarak siyasal bir mücadele alanına girmiştir. Bu çağa kadar insan hakları felsefi bir konu olmaktan öteye gidememiştir.

   20. yüzyıl genellikle tek parti rejimi ile devlet seviyesinde demokrasi oluşturma çabalarına şahit olmuştur. Bu sistemde yöneten parti, hükümet politikalarını desteklemesi için halkın yukarıdan yönlendirilmesine katkı sağlayan bir araçtır. Ancak tarihsel tecrübelerden çıkarılabilecek sonuç, liberalizm olmaksızın demokrasi oluşturma çabalarının başarısız olmaya mahkum olduğudur.

Gerçekten çok işime yaradı . Çok iyi olmuş .Teşekkürler 

bnc çok güzelmiş

çok işime yaradı sağolun

HELAL OLSUN  PROJE ÖDEVİM EÇOK ŞE YARAYACAK GİBİ GÖZÜKÜYOR TEŞEKKÜRLER

ii